Organik yeşil mercimek filizlerine fokus yapmaya çalışınca sanırım biraz abarttım. Omlet olduğu pek anlaşılmıyor. Olsun çok lezzetliydi:) Benim pek öyle ölçülerle aram yok. O yüzden bu blogda milimetrik ölçüler veremeyebilirim. Yemek yaparken de spontanım.
Omleti yaptığım gün, buzdolabında biraz pırasa vardı. Bir Arnavut pırasaya hayır demez tabi:) Tavaya biraz zeytinyağı koyup -normalde yumurta yaptığımda genelde tereyağını tercih ederim- ince doğradığım pırasaları hızlıca kavurdum. 2 yumurtayı biraz tuzla iyice çırpıp pırasaların üzerine döktüm. Omlet pofuduk olsun diye üzerine kapak kapattım. Ben beyazı tam pişmiş seviyorum. Haliyle pişme süresi biraz uzun oluyor.
Omlet olunca güzelce bir tabağa alıp üzerine bir tutam organik mercimek filizi, biraz da kırmızı biber.
Oh mis...
Bu omlet tek başına öğlene kadar tutuyor beni. Yanında 2-3 tane çay içmek de güzel oluyor. Biraz abartıyorum galiba çayı. Artık yiyeceklerle birlikte aldığım demirler gidiyorsa yapacak bir şey yok. Çay da çok şahane bir şey.
Küçükken aslında hiç sevmezdim çünkü evde annem sabah, öğle ve akşam çay içerdi. Bu işi çoğunlukla ben yapıyordum. Annemin özel çay yapma ritüeli vardır. Ona göre yapmak zorundaydım. Biraz Seylan çayı, biraz da normal çay. İkisinden de bir çorba kaşığı al. Çayları demliğe koyup üzerlerine bir parmak soğuk su. Çayları bu suda çalkala. Suyu dök. Ondan sonra suyu kaynat. Demliğe bir parmak sıcak su. Biraz bekle. 5 dakika sonra tekrar biraz daha su ekle. 10-15 dakika sonra tamam. Bir de bunu günde 3 kere yap ve çaydanlığı temizle. O zaman demlik poşet falan da yok. Demliğin dibinde kalmaya yemin etmiş o çayları alabilmek için ne yapsan fayda etmez, sonunda elini kullanırsın. Öff... O yüzden tek başıma yaşarken de evlendikten sonra da çay yapma olayı tüylerimi diken diken ederdi. Demlik poşetten başka birşey almazdım. Tabi armut dibine düştü sonunda. Bakıyorum da son birkaç yıldır, bayağı annem usülü çay yapıyorum. O dandik demlik poşetten çay yapma adetim gitti. Organik çaya geçtim. Daha önce içtiğim çaylar yalanmış. Organik çayın tadı bambaşka. O kadar yumuşak ve lezzetli ki, insanda damak zevki gelişiyor. Dışarda ha keza yemekten sonra çay içerken ay diyorum bu ne!!!. Arada karanfil de atıyorum demliğe.
Haliyle demlik temizlerken çay yaprakları ile mücadelem yine devam ediyor. Bu sefer zevk alıyorum ama:) İyi ki annemin öyle özene bezene çay içme adeti varmış. Sayesinde güzel çay nasıl yapılır biliyorum. Omletten girdim, çaydan çıktım. Bir dahakine hatırlatın ailemizin siyah zeytin düşkünlüğünü anlatayım:)